Mira Kazhani: Blerta, faleminderit që gjete kohë për intervistën! Je në një kohë vale intervistash.
Blerta Basholli: Faleminderit për ftesën! Faleminderit që keni ardhur këtu!
Mira Kazhani: Blerta, filmi juaj ishte 1 cm larg historisë për në Oscar. Mund të nominohej. Shumica mendojnë që është nominuar, fakti që ishte listuar, se ishte edhe ajo histori. U preke? U lëndove? U mërzite?
Blerta Basholli: Po, 2 cm. Po, për të treguar të drejtën jemi mërzitur. Jemi prekur pak se kemi luftuar shumë. Kemi promovuar filmin në mënyrën më të mirë të mundshme. Mendoj që kemi pasur një kampanjë goxha të mirë, përkundër faktit që normalisht mbrapa shumë filmave, në kategorinë tonë kanë qenë koorporata të mëdha si Netflix dhe Amazon. Po ja që edhe një film që pati Amazon nuk u fut në nominim. Kështu që nuk i dihet. Nganjëherë është pjesa e tregimit, nganjëherë është pjesa e tregimit të kampanjës rreth filmit e nganjëherë ndoshta është edhe çështje fati, se qysh dhe në çfarë momenti preken votuesit e caktuar, me një film të caktuar. Ne jemi futur në listën e ngushtë dhe ajo ka qenë një betejë goxha e madhe. Kemi marrë çmime në shumë festivale. E deshëm shumë edhe këtë nominim se e deshën të gjithë shqiptarët në fakt. Kemi pasur një përkrahje të jashtëzakonshme prej njerëzve që na e ka rrit edhe më shumë përgjegjësinë, por ja që nuk u futëm.
Mira Kazhani: Si mund të shkosh për shembull edhe në Netflix. Për hir të së vërtetës – në Netflix po shohim të gjithë shumë- po ka filma dhe seriale shumë të mirë, por ka edhe filma aq të dobët që janë në Netflix. A ka vështirësi për zonën tonë, për këtë cepin e botës ku jemi ne? Duhen lobingje? Duhen klane? Duhen kontakte? Si funksionon Blerta?
Blerta Basholli: Varet. Ka filma që kanë pasur Netflix-in prapa. Netflix-i ka shumë departamente. Ka departamentin e prodhimit. Ka departamentin e streaming, që e ka vetëm për shfaqjen e filmave. Ka departamentin e distribucionit. Nëse Netflix-i e merr një film për distribuim, ai i bie që e ka blerë filmin dhe do të lobojë për atë film. Është e vështirë pak për filmat e regjionit tonë, ndoshta pak më shumë për filma të Kosovës, për shkak se jemi popull më i vogël është gjuhë që e flasin më pak njerëz dhe si gjuhë vetë e ka problematike audiencën sepse është numri shumë i vogël i audiencës që duan ta dëgjojnë këtë gjuhë. Mirëpo për fat të mirë, për shembull me depërtimin e filmit “Parasite”, që fitoi para dy vitesh çmimin për filmin më të mirë, janë hapur pak edhe audiencat amerikane ndaj filmave të cilët nuk janë në gjuhën e tyre, por që munden t`i shikojnë dhe t`i lexojnë me titra si përkthim. Kështu që unë nuk mendoj që ne e kemi të pamundur, mirëpo filmi në Netflix mund të përfundojë edhe si për t`u shfaqur në platformë, aty ku edhe i shohim ne. Kështu që varet se çfarë bashkëpunimi do me Netflix-in. Por që unë e mendoj që kemi mundësi për t`u futur në të gjitha platformat, vetëm se duhet të jetë filmi i duhur. Ata kur e blejnë një film, e blejnë për ta shitur, jo vetëm se është film i mirë, por e blejnë nëse e shohin që ka mundësi të shitet.
Mira Kazhani: Për shembull “Hive” (Zgjoi), nëse do të kishte mundësi për t`u blerë nga Netflix, cili ishte çmimi që meriton?
Blerta Basholli: Unë nuk e di, për besë! Këto punë i bëjnë distributorët dhe faktikisht edhe ne jemi duke e mësuar sesi shkon ky proces. Ne e kemi një agjenci nga Damimarka që janë shitësit e filmit “Level K”, ose si “sales agency”. Ata e kanë shitur për distributor në Amerikë dhe distributori ynë pastaj e shpërndan në rrjetet tona. Ne nuk jemi në Netflix, por jemi në “Criterion Chanel” që është një platformë shumë e mirë dhe shumë artistike. Krejt filmdashësit e kanë ëndërr, edhe unë e kam pasur ëndërr që filmi im të shfaqej aty. Prej shkurtit, është edhe aty, përveçse është edhe në platforma të tjera në VOD.
Mira Kazhani: Funksionojnë lidhjet, njohjet, mbiemrat, lobingjet në ceremoninë e Oscar?
Blerta Basholli: Unë mendoj që gjithçka funksionon. Funksionon emri i autorit, funksionon shteti prej cilit vend po vjen. Francën për shembull e presin të gjithë se cilin film po nominon shteti për Oscar. Këtë vit kanë kandiduar filmin “Titane”, i cili është i pëlqyer nga shumë njerëz. Ai film nuk hyri as në listë të ngushtë. Shumë film i dashur në fakt, edhe në BAFTA është nominuar, kurse në Oscar nuk hyri as në listën e ngushtë. Mendoj që të gjitha nga pak e bëjnë të vetën, pastaj po them prapë, një film i Farhadi-t, i cili ka Oscar në shtëpi, nuk hyri në nominim, edhe ka Amazon-in mbrapa si distributor, nuk hyri. Hyri një film i Bhutanit, një vend i vogël, me 700 mijë banorë, që kanë xhiruar në një lokacion, ku as rrymë nuk kanë pasur. U fut në nominim. Nuk di ç`të them. Duhet të jenë krejt elementët të përshtatur.
Mira Kazhani: Për ta mbyllur me Oscar-in me një fjali të fundit. Me filmat e tjerë që do të krijosh, prodhosh, do ta synosh sërish Oscar-in, mbetet aty një alternativë?
Blerta Basholli: Nuk e di. Më ke zënë në një moment kur edhe jam lodhur edhe jam mësuar… Mirëpo nuk e di. Jam shumë skeptike nëse do të shpenzoja kohë kaq shumë në kampanja, sepse mendoj që kam shumë filma të tjerë për të bërë. Mendoj që këto 7-8 muaj, më shumë ia vlen t`ia kushtosh një tregimi tjetër, për të prodhuar gjëra të bukura, se kemi shumçka për të treguar, sesa të harxhojmë shumë kohë, të promovojmë një film që veç është kryer. Nuk e di. Ndoshta mendoj ndryshe pas një viti, por për momentin jam shumë skeptike.
Mira Kazhani: Kur të çlodhesh, mund të ta sjellë oreksin filmi tjetër.
Blerta Basholli: Po, ndryshoj mendje. (qesh).
Mira Kazhani: Nuk e kam pasur të lehtë të të gjej. Gjatë rrugës, dikush më tha që e kisha më të thjeshtë të gjeja personazhin real të këtij filmi, Fahrije Hotin, të cilën e vlerësoj, e çmoj shumë. Apo edhe Yllka Gashin… Por kam insistuar që bisedën ta bëjmë bashkë, për një arsye të vetme: sepse është meritë e një regjisoreje që të zbulojë histori, se histori të bukura dhe heronj besoj që ka kudo. Po merita është e atij që shkon e kap edhe e nxjerr në dritë dhe i jep kuptim historisë.
Përpara se të flas për filmin, unë kam një lloj kurioziteti për ty si figurë, si profil, si grua. Ku ke studiuar? Ku je rritur?
Blerta Basholli: Unë kam lindur dhe jam rritur në Prishtinë. Studimet Bachelor i kam kryer në Prishtinë për Regji Filmi. Jam regjistruar edhe për Psikologji në Prishtinë, por nuk jam diplomuar dhe mami ende më pyet kur do të diplomohesh në Psikologji. Për pak provime e kam lënë se duhet të shkoja në Amerikë ku kemi jetuar së bashku me bashkëshortin Artan Korenica, fotografin. E kam zgjedh New York-un për shkak të Artanit, mirëpo edhe më ka pëlqyer shkolla e New York University për t`i vazhduar studimet master prapë për film.
Mira Kazhani: Jo për t`u treguar inferiorë, por ka një gjurmë të New York-ut dhe masteri në New York që i ka dhënë një dimension regjizurës, kineastes, tek ti?
Blerta Basholli: Po me siguri, po. Për këtë arsye unë edhe kam shkuar. Kam mësuar shumë edhe në shkollën e filmit në Kosovë, por ndoshta kam pasur shumë nevojë ndoshta të dilja. Ju e dini, edhe Shqipëria, edhe Kosova kemi qenë shtete, edhe jemi goxha të izoluara, e sidomos Kosova që ende s`ka as liberalizim të vizave. Para luftës neve vetëm kemi mundur ta imagjinonim, as deri në Shqipëri nuk guxonim të vinim, kështu që si vend kjo pjesa e luftës i ka edhe të mirat e veta në aspektin e artistëve se je edhe i pajisur me emocione, me një të kaluar goxha të pasur, sado e dhimbshme dhe e vështirë. Mirëpo prapë nuk kam qenë shumë mendjehapur për bashkëpunime. Kam qenë goxha e vështirë. Nuk kam qenë e hapur as për ta treguar skenarin tim tek njerëzit e tjerë. Kështu që Amerika ka qenë për mua një shok kulturor, për shkak edhe se klasa ka qenë 36 studentë nga kudo në botë. Kanë qenë të kulturave të ndryshme dhe secili ka pasur ide të ndryshme për filma. Prej një shkolle ku kemi qenë vetëm katër studentë, edhe mund të them që vetëm Kaltrina Krasniqi, regjisore po ashtu, filmi i të cilës po ecën gjithkund në festivale, Kaltrina ka qenë pak më eksperimentale, ne tre të tjerët kemi qenë një “team”, një ndjenjë. Jo se ka diçka të keqe, por kur je i ekspozuar ndaj diversitetit të vizionit të secilit, ta hap edhe ty mendjen edhe ndoshta edhe ti e gjen pastaj rrugën. Kështu që unë për vete në shumë aspekte kam eksperimentuar sa kam qenë në Amerikë, pak më shumë me zhanre, edhe mandej dikur e kuptova që ndoshta më rehat ndihem vetja në një zhaner pak më social, realist sesa të provoj të jem eksperimentale. E pashë që s`po dija ta bëja atë zhaner dhe e kam gjetur veten ku jam më rehat edhe më e sigurtë.
Mira Kazhani: Do të jetë zhanri social, pak psikologjik. Edhe pse s`e ke mbaruar shkollën, po e bën me filmin.
Blerta Basholli: Ndoshta kam mësuar diçka.
Mira Kazhani: Do të jetë ky zhaner që do të karakterizojë ndoshta?
Blerta Basholli: Mua më pëlqejnë dramat sociale. Më pëlqen ndoshta realizmi social që e quajmë si lëvizje, kështu që besoj se aty do të mbetem. Tani jetës nuk i dihet.
Mira Kazhani: Me kë ngjan filmi “Hive”? Ishte një pyetje që ia bëra vetes dhe ndonjëherë shkoja pak tek Almodovari, se një element Spanje aty kishte, por shkoja edhe tek francezët. Pra nuk ishte amerikan, hollivudian, por kishte atë qetësinë. Pak dialogje, ajo tëng-tëng, ajo muzika që të picktonte si ankth.
Blerta Basholli: Nuk e di sa i keni parë filmat e “Dardanne Brothers” është pikërisht filmi “Rosetta”, një film që më ka frymëzuar edhe mua, edhe drejtorin e fotografisë, pa u marrë vesh mes veti, duhet t`i jemi referuar të njëjtit film në kuptimin e ndjenjës, në përgjithësi. Sepse edhe ai film, po mendoj edhe krejt filmat e “Dardanne Brothers” e kanë këtë realizmin social që fokusohen dhe mënyra e xhirimit është goxha dokumentareske, kështu që ka qenë një film që ka qenë referencë për mua. Nuk e di në çfarë aspekti për Almodovarin, por edhe Almodovari prek shumë tema sociale dhe është goxha original dhe i drejtpërdrejt. Por ata në Spanjë nuk e duan shumë se i ka nxjerrë ato pjesë që ata mendojnë se janë të këqija të Spanjës, por unë mendoj që ka nxjerrë njerëzoren dhe më shumë të bëjnë t`i duash njerëzit, si të Spanjës, si kudo që e tregon tregimin. Mua më kanë fyrmëzuar shumë dhe më pëlqejnë filmat e Blerta Zeqirit, regjisores tonë. Mund ta them që e kam inspirim edhe atë si regjisore. Pastaj Jasmila Zbaniç, sidomos filmi “Grbavica” që është edhe filmi i parë i saj, ka qenë një prej referencave të mia. Regjisori turk Nuri Bilge Ceylan i ka filma akoma më të ngadaltë e me njëfarë qetësie. Por edhe regjisorja Chloe Zhao, regjisore e Amerikës. Nuk e kam parë filmin e fundit, por tre filmat e parë të saj janë goxha autentikë. Janë një stil dokumentaresk edhe këto janë pak a shumë referencat.
Mira Kazhani: Je ndër të paktët artistë shqiptarë (po dhe nga politikanët dhe gazetarët) që përmendin kolegët edhe i falenderojnë e i shohin si frymëzim. Ke përmendur disa emra kolegesh, edhe komplimente. Tani kjo është veti e Prishtinës, apo e more në New York edhe këtë për t`i përmendur edhe kolegët?
Blerta Basholli: Jo unë mendoj që është ndoshta më shumë siç ndihem realisht dhe më shumë e Prishtinës. Jo se në Amerikë nuk kam pasur mbështetje, se në fakt e kemi pasur një klasë shumë të mirë dhe kemi qenë edhe si gjeneratë e dalluar që e kemi mbështetur shumë njëri-tjetrin, por Blertën, Kaltrinën, janë dy regjisore të jashtëzakonshme, të cilat po shpresoj që i kam shoqe. (qesh)
Djali im thotë: Unë e kam shok, po s`e di a më ka ai shok mua. Ato janë frymëzim për mua, se janë të dyja regjisore, janë artiste shumë të mira dhe më kanë mbështetur shumë për çdo gjë që kam pasur nevojë. Edhe në këtë pjesën e kampanjës, për shkak se Kosova, por besoj as Shqipëria, ende nuk e kemi të rregulluar ligjërisht këtë pjesën e promovimit të filmave. Edhe tek prodhimi nuk e kemi mirë të rregulluar, por sidomos pjesën e promovimit komplet e kemi lënë anash.
Mira Kazhani: Unë për shembull u përpoqa, u torturova për ta gjetur filmin në Amazon, por duhej bankë amerikane. Telefonova kushërirën në New York. Ajo më ndihmoi që ta paguante dhe unë të shikoja filmin. Kisha shumë dëshirë ta paguaja filmin e Blerta Bashollit dhe çdo film që bën një regjisor apo regjisore shqiptare. Por kur erdha këtu, më erdhi pak turp kur më the që filmi ka qenë në kinema në Tiranë, në tetor. Unë nuk e dija. Më vjen shumë keq! Ndoshta tani edhe listimi në Oscar e bën atë më të famshëm. Është normale. Ngjall më shumë interes, por sidoqoftë një film shqiptar në kinema, duhet të kishte pasur më shumë promovim. Të gjithë duhet të skuqemi nga pak, por ka edhe një problem të fushatës, të kampanjës, siç i thoni ju?
Blerta Basholli: Ndoshta. Nuk e di. Ne jemi përgjegjës për kampanjën në Kosovë dhe e kemi producentin në Shqipëri. Përkundër faktit që kemi bashkëpunuar shumë mirë me Paskalin, nuk e di çfarë ka ndodhur në pjesën e promovimit, sepse nuk kam qenë e njoftuar. Mirëpo në Shqipëri nuk kemi pasur shikueshmëri në kinema. Kurse në Kosovë është ende në kinema. Në të njëjtin muaj ka dalë edhe në Kosovë dhe është ende në kinema, për shkak të shikueshmërisë. Plani ka qenë të jetë më shkurt, por meqënëse ka shikueshmëri është ende në kinema. Mirëpo unë nuk dua të fokusohemi vetëm tek filmi ynë, që duhet të mbështetet. Unë mendoj që filmi si i shqiptarëve të Shqipërisë, si i shqiptarëve të Kosovës, duhet të mbështetet prej audiencës. Në Kosovë është krijuar një kulturë, prapë po kthehemi tek filmi i Blerta Zeqirit, sepse është një ndër filmat e parë që ka pasur shumë shikueshmëri, në kinema. Njerëzit tani edhe kur vijnë këto rrjetet e kinemave si Cineplexx, Cinemarine e shumë të tjera, e kanë sjellë kulturën të shkojnë sërish në kinema. Se njerëzve po u duket më interesante që në shopping center të shkojnë në kinema, që neve po na ndihmon pak t`i shikojmë filmat vendor. Është duke u zhvilluar një kulturë që filmat vendas duhet të shikohen për shkak edhe për t`i mbështetur. Kështu që mendoj që edhe në Shqipëri, jo vetëm filmin tonë, ne duhet t`i mbështesim filmat vendas, sepse nëse ne nuk shkojmë t`i shikojmë filmat tanë, kush do të shkojë?
Për artistin është një ndjenjë shumë e mirë kur e shohin shumë njerëz filmin se është motivim për të bërë film tjetër. Se nëse s`ta shohin filmin, pse ta bësh? Se ne filmin nuk e bëjmë për ta parë me familjen tonë, por e bëjmë për ta parë publiku. Dhe kur nuk të mbështet publiku vendor, atëherë kush do të mbështesë? Neve na kanë mbështet, kemi pasur shumë audiencë. Kemi shkuar në Zvicër, krejt salla ka qenë me shqiptarë. Kemi shkuar në Gjermani, në Hamburg në një festival, krejt salla ka qenë me shqiptarë, që aty nuk ke as kinema, nuk është diçka e njohur. Në New York e kemi mbushur “Film Forum-in”, është kinema shumë Art House, shkojnë vetëm filmbërësit. Kanë filma të jashtëzakonshëm, por zakonisht nuk është kinema bazike. Krejt radha e shqiptarëve jashtë duke pritur dhe ajo publicistja tha: A e di sa vite ka që “Film Forum” nuk ka pasur radhë duke pritur jashtë? Dhe zgjati për disa ditë, jo vetëm në premierë. Kështu që unë më shumë po e bëj për thirrje, për t`i mbështetur edhe filmat e Shqipërisë. Shqipëria ka regjisorë të jashtëzakonshëm kështu që duhet të shkoni t`i shikoni. E keni obligim.
Mira Kazhani: Për t`u kthyer tek filmi juaj, unë e kam personale si thirrje, ndoshta mund të krijohet një lloj skeme, apo mekanizmi, është një film që duhet ta shohin gjimnazistët, djemtë edhe vajzat, sepse është ringritja e një gruaje. Mua më pëlqen shumë. Historia e shkurtër, fabula e një gruaje pas luftës, me burrin e zhdukur që rezulton që ka qenë i vrarë, me vjehrrin e paralizuar në shtëpi, që i shërben, me dy fëmijë, me një vajzë adoleshente. Një grua me instinktin e biznesit, me instinktin e mbijetesës, e cila për ta bërë të mundur prodhimin e ajvarit dhe për të blerë ato specat e për t`i shpërndarë ato në supermarket, i duhej të dinte makinën. Dhe vendosi të mësojë makinën. Si të gjitha gratë, që çdo hap që kanë bërë, është paragjykuar në fakt. Ai detaji i vogël, kur ajo mëson makinën dhe burrat rrinin në kafene e i gjuanin me gurë, e shanin atë, është interesant, sepse është një mesazh që duhet të shkojë shumë tek vajzat. Më pëlqeu Blerta që nuk e ke lënë me kaq. Ke futur edhe elementin e grave të tjera që e paragjykuan gruan që po ringrihej.
Blerta Basholli: Po e vërtetë është. Për mua, arsyeja kryesore pse kam dashur ta trajtoj këtë temë, është sepse në fakt tek Fahrija kam parë një grua që dorëzimin kurrë s`e ka pasur opsion. Unë mendoj që ne kemi shumë gra të tilla. Kemi nënat, kemi gjyshet tona, kemi motrat, kemi shoqet tona, që e kanë pasur jetën e vështirë për shumë arsye. Herë për shkaqe të luftës, herë për faktin që janë gra, për shumë arsye e kanë pasur jetën shumë të vështirë dhe në asnjë moment nuk janë dorëzuar. Unë mendoj se është shumë e rëndësishme të tregohet ky tregim sado që shumë njerëz janë prekur pse e kemi shfaqur këtë pjesën patriarkale të shoqërisë tonë. Ndoshta se ne si Kosovë, vend i vogël pak njerëz dinë për ne, dhe gjithmonë kemi atë ndjenjën e përfaqësimit, që të na përfaqësojnë, si po na shohin njerëzit, imazhi që po krijohet. Ka disa njerëz që janë prekur pse e kemi treguar këtë pjesën e patriarkalizmit. Mirëpo unë mendoj që ne duhet të flasim për këto pjesë. Ne kemi shumçka për të treguar. Kemi vuajtur shumë si popull dhe me të drejtë kemi nevojë për ta treguar atë pjesë. Për këtë arsye duhet të prodhojmë shumë më shumë filma që t`i tregojmë krejt anët tona. Mirëpo mua më është duket si tregim inspirues e motivues për secilin, jo vetëm për vajzat, por unë mendoj që edhe për djem e burra. Kur ajo i ka pasur gjithë ato pengesa e mbi të gjitha edhe dhimbjen për burrin e humbur edhe i ka tejkaluar, edhe sot e kësaj e dite është një bizneswoman e suksesshme, ajo është vetëm për t`u pasur inspirim e për të qenë shembull për secilin prej nesh që mbi të gjitha duhet të gjejmë forcën e duhet të vazhdojmë.
Mira Kazhani: Komentet për patriarkalizmin dhe kritikat, vetëm në këtë drejtim kanë qenë për filmin dhe kryesisht kush i thoshte? Burra apo edhe gra?
Blerta Basholli: Kryesisht burra, burra të Kosovës, sidomos burrat e Krushës së Madhe janë prekur pse i kemi paraqitur ashtu burrat e Krushës. Po në film në fakt nuk janë krejt burrat që e kundërshtojnë. Në film ka burra edhe që e ndihmojnë.
Mira Kazhani: Vjehrri është një mesazh shumë i mirë në film.
Blerta Basholli: E vërtetë, sepse edhe në jetën reale vjehrri e ka mbështet Fahrijen. Po unë prapë mendoj që i kemi nxjerrë të dyja anët.
Mira Kazhani: Blerta, vetë personalisht si grua ke pasur një moment kur je ringritur? Një moment të vështirë në jetë?
Blerta Basholli: Nuk e di. Ndoshta moment tipik jo, por normalisht si grua shqiptare në Kosovë, mendoj që rritemi në mënyrë të caktuar për të perceptuar veten në mënyrë të caktuar. Më së pari je grua, duhet të jesh pedante, e pastër, sepse nesër do martohesh. Ose, mua nuk është se më ka thënë dikush mos shko për Regji Filmi, mos studio, mos ngit makinën, ose mos puno, përkundrazi janë gëzuar shumë, ndoshta se jam fëmija më i vogël, e kanë kryer doktorat, inxhinierët e krejt farmacistët, e unë e fundit, hajt mirë.
Mira Kazhani: Sa fëmijë jeni?
Blerta Basholli: Katër.
Mira Kazhani: Edhe njëri është farmacist, njëri është doktor…?
Blerta Basholli: Vëllai është dentist. Motra farmaciste. Motra tjetër inxhiniere. Hajt një infermiere… S`ka lidhje… Në fakt u gëzua babi që do shkoja për film, sepse nuk është artist, por është marrë shumë me fotografi edhe me pikturë. Kështu që është gëzuar kur kam shkuar unë, por më duket që ka luajtur rol edhe të qenit fëmija më i vogël. Se i kanë kryer këto dëshirat e veta që kanë pasur për profesione të tjera. Mirëpo unë mendoj edhe në aspektin komik të fjalës… Ooo çfarë gruaje ti. Kanë për të lëshuar për dy ditë tek burri… A e di? Këto komente janë humor, por ti e kupton qysh duhet të perceptosh veten ndaj burrit dhe jetës në përgjithësi. Më tej i lufton ato, por kur i ke të mbjella në kokë si duhet të dukesh vetëm se je femër… Mua për vete nuk më ka pëlqyer shumë grimi. Sot jam rregulluar për juve pak, por në përgjithësi gjithmonë marr komente pse nuk i drejtoj flokët, pse nuk lyhem. Për shembull tashmë zyrtarisht taka nuk vesh kurrë. E kam deklaruar që nuk di të eci të taka, as nuk dua të torturoj veten.
Mira Kazhani: Artani nuk ka dëshirë që të veshësh taka?
Blerta Basholli: Artani nuk më përzihet në atë drejtim, përkundrazi, as nuk është mësuar të më shikojë në taka ndonjëherë.
Mira Kazhani: Por i dukesh e bukur?
Blerta Basholli: Po, hala. (qesh) Kështu që nuk e kemi atë problem. Po gjithmonë janë pritshmëri të caktuara që i ke sepse i takojnë një gjinie të caktuar, që ne po mundohemi pak t`i luftojmë që të paktën gjeneratat e tjera të mos i kenë. Po nuk është se kam pasur diçka specifike që më ka penguar.
Mira Kazhani: Çfarë mendon për brezin e ri Blerta? Për 20-vjeçarët, 25-vjeçarët? Të duken të lirë? Të duken të ç`kompleksuar? Të duken njerëz që po i ndjekin nga pas dëshirat pa komplekse?
Blerta Basholli: Nuk e di. Nuk do thosha që ende janë nën ndikimin e prindërve dhe gjeneratës tonë apo ndoshta pak më të vjetër. Mendoj që ka kaluar shumë kohë. Problematike tani më shumë ndoshta janë bërë rrjetet sociale, sesa familjet. Kam përshtypjen se shumë po i kushtojnë vëmendje se çfarë prezantimi bëjnë në rrjete sociale. Nuk e di, por në përgjithësi mendoj që janë më të lirë. Po shoh mbesat e mia. Kanë ëndrrat e tyre. Po i ndjekin ëndrrat e tyre. Nuk u intereson shumë se çfarë mendojnë të tjerët që të bëhen ato në të ardhmen. Uroj të jetë kështu, sepse tashmë kanë shumë më shumë mundësi. Ne kemi qenë të izoluar. Nuk e kishim menduar ndonjëherë që do bëjmë filma e që filmi ynë do shihej në botë. Tani të rinjtë i kanë telefonat e kanë internetin. Unë s`kam pasur internet në shtëpi. Madje edhe pas luftës kam shkuar në internet kafe. Kam mësuar të luaj “Counter Strike”. Ka qenë një lojë shumë e famshme që e luanin krejt djemtë. Unë thosha: Nuk është për femra. Ata luanin “Counter Strike”, mësova edhe unë duke shkuar në Internet Cafe. Kështu që s`kemi pas as internet në shtëpi, tani i kanë të gjitha qasjet. I kanë krejt mundësitë. Munden të udhëtojnë me viza, por prapë deri diku munden të udhëtojnë. Po shpresojmë që janë më të lirë.
Mira Kazhani: Vendimi për t`u kthyer në Prishtinë ishte i sigurt nga ana jote? Pate tundim për të qëndruar në New York, apo këtu bëhet karriera, në vendin tënd?
Blerta Basholli: Vallaj për Kosovën Artani i ka fajet. Artani e do vendin e vet, edhe Kosovën, edhe Shqipërinë. Se punon shumë edhe në Shqipëri.
Mira Kazhani: Edhe Shqipërinë? Po ti e do Shqipërinë?
Blerta Basholli: Po edhe unë e dua Shqipërinë shumë, edhe Kosovën. Unë nuk e kam shumë problem ku jetoj, për të qenë e sinqertë. Madje një periudhë kohe kemi menduar të vinim në Tiranë të jetonim, mirëpo këtu kemi familjen. Kemi ardhur rastësisht, kemi pasur plan të qëndronin edhe nja dy vite ta provonim pak pasi i mbylla studimet, të punonim të dy bashkë, mirëpo na erdhi një mundësi për të punuar në Kosovë, edhe unë e dija që Artani kishte qejf të kthehej dhe jemi kthyer rastësisht. Kemi anuluar fluturimin dhe kemi qëndruar në Kosovë. Nuk jam pishman në asnjë moment. Ne kemi dy fëmijë. Fëmijët tanë rriten me familjen, me fëmijët e tezeve, të xhaxhallarëve, me gjyshër, me gjyshe, kështu që jemi shumë të lumtur që kemi ardhur këtu dhe kemi vendosur t`i rritim këtu fëmijët, sepse në Amerikë është shumë e vështirë. E sidomos në New York të rritësh fëmijë… Kam përshtypjen që do të ishim shumë më të izoluar dhe asnjëri nga ne nuk jemi tipa të izoluar. Duhet të punosh shumë atje. Edhe në Kosovë duhet të punosh shumë, por në momentin që mbyll punën, për 10 minuta je në shtëpi. Në Amerikë as për një orë nuk mbërrin në shtëpi. Kështu që atë balancë e kemi bërë. Nga ana tjetër as në Kosovë, as në Shqipëri nuk kemi ndaluar së punuari. Për mua është e rëndësishme të bëj punën që dua më së shumti e të jem rehat vetë.
Mira Kazhani: Çfarë të mungon nga Amerika?
Blerta Basholli: Më mungojnë shumë gjëra. Mua New York-u më pëlqen shumë. Jam kthyer vitin e kaluar, mbas 10 viteve që s`kisha qenë. Më mungojnë shokët dhe shoqet e klasës që pata fatin t`i shikoja kur pata lançimin e filmit në kinema. Më mungojnë mundësitë e shumta. Më mungon vendi. New York-u është një vend shumë intensiv, por mua më pëlqen energjia e New York-ut. Më pëlqen diversiteti si në njerëz, si në kultura apo qoftë edhe në lokacione. Në New York ke gjithçka. Ke pjesën industriale, ke pjesën tjetër që të nxjerr mallin e Evropës. Mendoj që për gjithçka është e vështirë të jetosh dhe të mbijetosh në New York, por mua më mungon New York-u shumë se më pëlqen energjia.
Mira Kazhani: Filmi i paraluftës për Kosovën. Do na japësh ndonjë info shumë të shkurtër? Çfarë historie është? Është politike? Apo është sociale?
Blerta Basholli: Është historia ime personale. Është një adoleshente e cila mundohet të gjejë identitetin e saj si femër apo si mashkull apo çfarë është. Me një prapavijë goxha politike. Ne jemi rritur në pjesën e okupimit. Unë kam qenë 16 vjeçe kur ka filluar lufta në Kosovë, kështu që e mbaj mend atë periudhë shumë mirë dhe mendoj që është periudhë shumë interesante për ta treguar, sepse e kemi bërë njëfarë jete të nëntokës në kuptimin e muzikës, filmave, në mënyrën qysh duhet të gjendet një film, si të dëgjosh një muzikë, si të organizosh një “night” se ka qenë gjithmonë ora policore. Si duhet të mbyllnim dritaret gjatë ditës e të vinim disko-dritën… Nga ana tjetër shumë protesta kanë ndodhur çdo ditë. Përmes dritares tonë kam parë çdo ditë protesta të njërëzve. Kanë parë arrestime, keqtrajtime që policia ka bërë ndaj protestuesve të ndryshme. Vëllai dhe motrat e mia kanë marrë pjesë në protesta të ndryshme dhe unë, por unë më shumë në ato të pasluftës. Se në ato të paraluftës kam qenë pak e vogël. Kështu që kemi bërë shumë protesta të njëjta, në mënyra të ndryshme dhe mendoj që është e rëndësishme të tregohet ajo pjesë si njeriu gjen jetë në çdo moment, në çdo situatë. Kështu që më është dukur interesante. Atë jemi duke zhvilluar me producentin Yll Uka. Kemi edhe shumë producentë të Evropës, që na janë afruar dhe duan të bashkëpunojnë në filmin tonë të dytë, kështu që ta shohim.
Mira Kazhani: Blerta, unë mezi e pres këtë film. Ne kemi kuriozitet për Kosovën e paraluftës, sepse e njohim shumë pak. Njohim më shumë Prishtinën dhe Kosovën e pasluftës.
Blerta Basholli: S`na kanë lënë të shihemi.
Mira Kazhani: S`jemi parë dhe s`kemi udhëtuar tek njëri-tjetri. Të uroj shumë suksese! Mjafton një email dhe do të shkruajmë artikuj. Do të bëjmë kampanjë në Tiranapost, në website-in, në faqen informative që kam. Unë mendoj që bota ndryshon shumë më shumë me kinema sesa me politikë. Pavarësisht se politika i merr vendimet, por tek njerëzit kinemaja dhe muzika shkojnë në mënyrë të jashtëzakonshme.
Blerta Basholli: Depërtojnë shumë më shpejt.
Mira Kazhani: Depërtojnë më shumë në personalitetin dhe karakterin e shoqërisë.
Faleminderit Blerta dhe të uroj shumë suksese!
Blerta Basholli: Faleminderit shumë!