Nga Mira Kazhani/ Çdo qytet ka një qytet brenda tij, atë që nuk bën zhurmë. Ka një Tiranë të fshehur, që e shohim herë pas here dhe e prekim, por jo sa duhet. E kam për botën e artit, atë të Teatrit ku pluskon një botë krejt tjetër, absolutisht më e mirë nga ajo që shohim në televizor dhe në telefon.
Para dy javësh isha në Teatër dhe pashë “Edmond”. U mahnita, u befasova, u shqetësova. Për këtë të fundit mendova me autokritikë, që si ka mundësi që harroj të shkoj në Teatër.
S`është e thënë edhe pse jo të gjitha janë sukses dhe mahnitëse. Duhet të jetë rregull, rutinë, siç kemi kafet, restorantet, supermarketet, etj.
Këtë javë pata një bisedë me Indrit Çobanin, aktor dhe regjisor. Këtë herë si bashkëregjisor në shfaqjen “Edmond”. Një bisedë ku koha fluturoi dhe më së shumti kuptova që ka njerëz të bukur ky qytet, që jetojnë vetëm me duartrokitje dhe flasin mirë për jetën. Ia vlen ta ndiqni!
Intervista e transkriptuar:
Mira Kazhani: Sot kam ftuar dy regjisorët e shfaqjes “Edmond”, kisha ftuar më saktë, Andia Xhungën dhe Indrit Çobanin, por Andia nuk ka ardhur.
Indrit, pse nuk erdhi Andia? Çfarë të tha? Pse s`është tip intervistash?
Indrit Çobani: Andia është jashtë Tirane. Është në turne, në një shfaqje tjetër si aktore. E kishte të pamundur. Është me teatrin shëtitës, me regjisor Kiço London. Ka dhënë shfaqje në Peshkopi, Burrel dhe sot janë afër Tiranës, në fakt, në Kamëz, po gjithsesi ishte e angazhuar.
Mira Kazhani: Sa më pëlqen ky teatri shëtitës që shkon nëpër qytete të vogla.
Indrit Çobani: Kiço Londo ka vite që e aplikon këtë. Është shumë interesante dhe ka pasur goxha sukses. Është një trase e mirë që ai po hap për trupat e tjera.
Mira Kazhani: Çfarë thotë Andia? Si reagojnë njerëzit nëpër qytete të vogla për teatrin? Shkojnë?
Indrit Çobani: Po. Historia në fakt është optimiste, sepse ka frekuentim. Kur ti lëviz në hapësira të ndryshme teatrore dhe ke mundësi të shkëmbesh energji me audienca të ndryshme, është shumë interesante, sepse sipas mentalitetit, sipas zonës, sipas qoftë edhe temperaturave të motit- ndryshe reagon audienca…
Mira Kazhani: E Tropojës, e veriut, ose e jugut…
Indrit Çobani: Po, sipas qyteteve… Por dua të them që ndonjëherë konstaton që nëse është një ditë me shi, ka një sjellje tjetër të audiencës. Është shumë interesante ta studiosh audiencën dhe sesi ata raportohen sipas kulturës së vet.
Mira Kazhani: Në një ditë me shi shihet më shumë teatër?
Indrit Çobani: Ne në fakt e kemi emergjente të kemi një studim serioz të audiencës shqiptare për teatrin dhe të kemi një studim të mirë, statistika të mira dhe sondazhe të mira. Kush na ndjek? Pse na ndjek? Cilët janë të lëkundur? Cilët vijnë? Cilat janë grupmoshat? Cilat janë interesat? Për ta njohur më mirë njëri-tjetrin. Për mendimin tim audienca ne na njeh më mirë, sesa e njohim ne atë. Kështu që mendoj që jemi shumë të vonuar në njohjen e publikut, edhe për të pasur një raport më të mirë me të. Jemi të mangët në këtë histori.
Mira Kazhani: “Edmond” u shfaq 21 herë
Indrit Çobani: “Edmond” pati 15 shfaqje zyrtare, por ne përpara premierës e hapëm sallën dhe bëmë, mund t`i quash ose prova të hapura, ose shfaqje të mbyllura.
Mira Kazhani: Në 21 shfaqje salla e Turbinës ishte plot me shfaqjen “Edmond”. Unë e kisha harruar, por kur kam intervistuar Olta Dakun, në kafe ajo më rrëfeu që pashë “Edmond” edhe pata zili dhe një brengë që nuk kisha qenë në atë shfaqje teatri. E kisha harruar. Pata fat, siç e thashë në fillim që u takuam rastësisht në rrugë dhe më dërgove ftesën. Të falenderoj publikisht, se më bërë nder mua që e pashë atë shfaqje, se më ke çuar në disa reflektime. Por po mendoja që kaq herë e dhënë dhe me kaq shumë njerëz, ky është një matës i suksesit. Kjo është e ditur. Unë e di që nuk do flasësh për suksesin e “Edmondit”, se puna flet vetë. Fakti që njerëzit erdhën kaq shumë, çfarë përfiton trupa për shembull, kur një shfaqje është e suksesshme?
Indrit Çobani: Në radhë të parë, faleminderit për Oltën. Olta është një nga ato shoqet dhe aktoret e dashura që edhe ne do donim shumë ta kishim. Ndërsa përsa i përket prezencës së publikut, shfaqja “Edmond” pati disa gjëra të jashtëzakonshme do thoja unë. E para ne ishim shfaqja e parë që e hapnim sallën pas pandemisë. Si e tillë, ne e kishim shumë të rëndësishëm dhe bisedonim për këtë ritakimin me publikun. Edhe spotin për të thirrur publikun në sallë, e bëmë me numrin e ditëve që ne kishim ndenjur larg njëri-tjetrit. Aktorët e pritën publikun në skenë për t`i treguar që neve kemi kohë që ju presim. I pari që ka hyrë në sallë, neve e kemi duartrokitur. Pra njeriun e parë që ka hyrë në sallën e teatrit, pas dy viteve mungesë.
Mira Kazhani: Si me pacientin zero, edhe ju me spektatorin e parë, spektatori zero (qesh).
Indrit Çobani: Të parin ne e kemi duartrokitur gjatë edhe më pas kemi shkëmbyer duartrokitje me njëri-tjetrin, me publikun, pothuajse çdo natë, sepse i bënim një falenderim për prezencën e tyre. I tregonim dashurinë me të cilën neve po i prisnim. Prezenca e publikut është ajo që i jep kuptim teatrit. Është një marrëdhënie e cila nuk mund të ekzistojë pa prezencën e tij, pa frymëmarrjen e njëri-tjetrit. Çdo gjë mund të ndodhë, por publiku është jetik për teatrin. Pa publik, nuk mund të ketë teatër. Është një marrëdhënie që nuk mund të ekzistojë, sepse është një marrëdhënie dyshe, duo. Nuk mund të bëhet një tango vetëm. Kështu që nga kjo pikëpamje, ne jemi totalisht falenderues dhe shumë të kënaqur sesi vajti kjo histori, sesi e jetuam historinë e “Edmondit” në raport edhe me publikun. Ndërsa rëndësia e publikut për një aktor është një nga ato kënaqësitë e vogla të cilat nuk mund të shpjegohen. Është një pasuri të cilën ti e mbart me vete dhe nuk i jep dot vlerë, nuk i jep dot çmim. Nuk ke një metër me të cilin ti mund ta matësh atë. Është një marrëdhënie që e tejkalon atë raportin tokësor. Qëndron në ajër.
Mira Kazhani: Spirituale…
Indrit Çobani: Po të mundohem ta shpjegoj, do gaboj.
Mira Kazhani: Çfarë publiku do doje ti Indrit si regjisor, Andia, por edhe aktorët, – se ju rrini bashkë shumë – që t`ju ndiqte, që ndoshta nuk vjen shpesh? Dhe, cili është publiku që ju ndjek juve?
Indrit Çobani: Publiku është ai që përfaqëson shoqërinë. Ti duhet ta ndjesh aty të gjithë shoqërinë që e ke përballë. Do të më entuziazmonte prezenca e të rinjve. Ka pasur shumë të rinj që kanë ardhur kanë ndjekur “Edmond” në fakt. Të rinjtë janë shumë të rëndësishëm për një arsye, sepse janë edhe publiku i së nesërmes. Pra, nëse janë prezentë sot, ti ke të garantuar edhe nesër, le të themi një marrëdhënie më të gjatë me publikun.
Mira Kazhani: Jo vetëm kaq Indrit. Janë edhe shoqëria e së nesërmes. Do marrin vendime. Janë njerëz që teatri i farkëton me një lloj shije për jetën. Se nuk është vetëm zbavitje, përkundrazi.
Indrit Çobani: Patjetër. Nuk është vetëm argëtim. Është edhe mendim, është edhe shkëmbim energjish. Teatri jo më kot ka lindur në Athinë, edhe ka lindur në një kohë me demokracinë. Po ta mendosh është një shprehje e demokracisë. Çfarë ndodh në skenë? Janë disa njerëz që takohen, vendosin të ndajnë së bashku eksperiencat e tyre, energjitë e tyre, talentin e tyre, opinionet e tyre, për të bërë një gjë më të mirë, sepse e kuptojnë që të vetëm nuk mund t`ia dalin dot. Një regjisor, një dramaturg, një aktor, nuk mund ta bëjë dot vetëm këtë gjë. Ai e ka të nevojshme prezencën e skenografit, të kostumografit, të kompozitorit, të aktorëve. Rri dhe mendoj, çfarë mund të bëja unë me “Edmond”, po të mos ishte Genc Shkodrani? E them Gencin për arsyen se bashkë me Andian, e kemi shumë të gjatë bashkëpunimin me të. E ndjejmë gjithmonë si një njeri shumë të domosdoshëm në ato përpjekjet, projektet tona që bëjmë. Po kështu Nasi Lera, po kështu Endri Sina. Po kështu Kozeta Bakiu. Po kështu Ledia Hajdari, aktorët e të gjithë me radhë. Po kjo gjë ndodh edhe me publikun. Është një hapësirë, ku siç e thotë edhe Michalik të gjithë bëhen të barabartë atje në errësirë dhe bëhen dëgjues të barabartë. Ti nuk mund të flasësh, nëse përpara nuk dëgjon. Kështu që publiku është atje për të dëgjuar dhe për të folur në një moment tjetër. Kjo është sërish një shprehje e lartë e demokracisë ku të gjithë pranojnë të rrinë të barabartë, të ulur krah njëri-tjetrit, pavarësisht diferencave që mund të kenë në rrafshin social.
Mira Kazhani: A erdhi ndonjë biznesmen me gruan dhe fëmijët e tij për të parë në teatër “Edmond”? Cilët politikanë erdhën për ta parë “Edmondin”?
Indrit Çobani: Po politikanë kanë ardhur disa. Edhe biznesmenë kanë ardhur disa me thënë të drejtën.
Mira Kazhani: O sa mirë!
Indrit Çobani: Edhe mund të përmend disa.
Mira Kazhani: Po, mund t`i përmendësh.
Indrit Çobani: Vasil Naçi për shembull ka qenë. Edhe kam pasur një takim shumë të mirë. Shkëmbyem goxha energji me njëri-tjetrin. Edhe politikanë ka pasur goxha. Keltis Kruja ka qenë për shembull, që më kujtohet. Dashamir Shehi, më kujtohet. Se tani do kenë qenë edhe të tjerë, edhe do thonë pse s`na përmende.
Mira Kazhani: Kryeministri Edi Rama, e kishte një ftesë për “Edmondin”?
Indrit Çobani: Po besoj që kryeministri duhet të jetë patjetër në protokoll. Ministrja Elva Margariti ka qenë.
Mira Kazhani: Po makar mos të ishte edhe ministrja.
Indrit Çobani: Jo, jo ishte në premierë. Mirela Kumbaro ka qenë.
Mira Kazhani: Nuk mungon…
Indrit Çobani: Kryeministri duhet të jetë besoj në protokollin e ftesave që shpërndan teatri kombëtar, kështu që besoj me siguri do ketë qenë i ftuar patjetër.
Mira Kazhani: Do më kishte pëlqyer ta kishte ndjekur, si kryeministër artist që është.
Indrit Çobani: Po patjetër.
Mira Kazhani: Do i kish bërë mirë.
Indrit Çobani: Në fakt teatri si medium e ka domosdoshmëri nga të dyja anët në fakt që edhe personalitete të larta të vendit, kryeministri, presidenti, kryetari i bashkisë, kabineti qeveritar, deputetët…
Mira Kazhani: Politikanët që protestonin për teatrin… ka ardhur ndonjëri prej tyre ta shohë “Edmond”?
Indrit Çobani: Politikanët?
Mira Kazhani: Po, politikanët, ata më kryesorët.
Indrit Çobani: Po nuk e di tani për ta.
Mira Kazhani: Do i kishe mbajtur mend.
Indrit Çobani: Nga e djathta po themi, meqë teatri u vu si në mes të së majtës dhe të djathtës, po nga e djathta ka pasur politikanë që kanë ardhur e kanë parë.
Mira Kazhani: Unë e di dhe nuk e di nga e di që ti je krijuesi i togfjalëshit #ejanëteatër. Më pas u shpërnda gjerësisht edhe e mori edhe ministria edhe shumë të tjerë. Si të lindi kjo #ejanëteatër?
Indrit Çobani: #ejanëteatër lindi si një mendim, thirrje për ta shndërruar teatrin në një vend ku njerëzit vijnë të argëtohen, vijnë si pjesë të rutinës të aktiviteteve që ata organizojnë për të kaluar ditën e tyre. Mendoj që teatri do të fitojë shumë, në momentin që ai shndërrohet në një modë në rutinën e njerëzve. Siç e kemi ritual që në mëngjes të çohemi të pijmë kafe dhe të pyesim njëri-tjetrin “Hë mo e ke pirë kafen ti apo s`e ke pirë kafen? Epo hajde pije kafen” Ose në drekë, pasdite, darkave që janë ato club-et e rëndësishme…
Mira Kazhani: Si në verë, që për shembull, a ishe tek Folie?
Indrit Çobani: Po. A ishte këtu ti? S`ke qenë? Edhe ndihesh ndonjëherë keq. Thua, s`kam qenë unë tek këto vendet, se më pyesin edhe njerëzit. Duhet të vete pak. Kështu që bashkë edhe me kolegët e tjerë, mendoj që patjetër edhe teatri duhet të fillojë ta fitojë këtë. Me “Familjen Tot”, ka qenë një shfaqje e Andias, unë kam qenë aktor, Andia në regji, sigurisht edhe me ndihmën e shumë miqve gazetarë, artistë, politikanë, nisëm lëvizjen #ejanëteatër ku ata dilnin dhe promovonin shfaqjen “Familja Tot” edhe teatrin njëkohësisht. Kanë dalë mbi 80 njerëz publik, me një akses të fortë publik, të cilët e kanë bërë këtë thirrje dhe pastaj ajo #ejanëteatër mbeti, u bë slogan i teatrit, u bë slogan i gjithë Ministrisë së Kulturës. E morën gjithë institucionet #ejanëmuze…
Mira Kazhani: Nëse vijmë shumë në teatër, na bën mirë neve. Po çfarë ndodh me ju? Për shembull, kur priten shumë bileta, ku shkojnë paratë e biletave? Kthehen një pjesë e tyre në bonus për trupën e aktorëve dhe regjisorët?
Indrit Çobani: Jo, për aktorët jo, nuk kthehet në bonus.
Mira Kazhani: Ku shkojnë lekët e biletave?
Indrit Çobani: Kthehen në buxhetin e shtetit.
Mira Kazhani: Edhe për çfarë përdoren?
Indrit Çobani: Paratë e buxhetit të shtetit përdoren për shpenzimet publike.
Mira Kazhani: Nuk është se kthehen direkt tek teatri për shërbime të caktuara?
Indrit Çobani: Jo, ka një përqindje të ulët, shumë të ulët, që në dijeninë time i kthehet teatrit. Nuk jam shumë i saktë në këtë, po me ç`di unë, një përqindje shumë e ulët i kthehet teatrit për shërbime operative, por aktorët, regjisorët, ata që bëjnë shfaqjen, nuk kanë asnjë… Ata janë në një marrëdhënie buxhetore, mujore, rroge.
Mira Kazhani: Ata aktorët e jashtëzakonshëm që dolën 21 herë tek “Edmondi” dhe dukej vërtet e lodhshme, pavarësisht, sjellin art në fund të fundit, nuk janë njerëz të zakonshëm…. Arti ka tjetër lodhje. Mund të lodhesh ndoshta njëherë në vit dhe e bën këtë 21 herë, duke dhënë shfaqje, janë thjesht buxhetorë?
Indrit Çobani: Po. Janë vetëm me rrogën mujore.
Mira Kazhani: Nuk ju dekurajon kjo?
Indrit Çobani: Ka boll hapësirë dekurajuese këtu. (qesh)
Mira Kazhani: Për shembull?
Indrit Çobani: Sistemi teatror në Shqipëri, ndoshta mund të jetë nga të paktët, ose i vetmi ndoshta segment, i mbetur në kohë. Dmth që i ka ngelur ora, them unë. Është totalisht i izoluar e para. Ne nuk kemi asnjë axhendë ndërkombëtare. Ne e shikojmë, sporti ka axhendë ndërkombëtare. Kinemaja ka axhendë ndërkombëtare. Artet pamore kanë axhendë ndërkombëtare dhe goxha të rëndësishme. Së fundmi jemi në një biennale të rëndësishme. Muzika ka axhendë ndërkombëtare. Teatri është i vetmi pa axhendë ndërkombëtare. Nuk kemi asnjë kalendar, program për pjesëmarrje në festivale ndërkombëtare të rëndësishme apo jo të rëndësishme. Po sigurisht si teatër nacional na takon të shkojmë në festivale të kategorisë A dhe nuk ka asnjë përpjekje për këtë. Dhe nuk jemi pjesë e asnjë bashkëpunimi të rëndësishëm me teatro të tjerë nacionalë, ndërkombëtarë.
Mira Kazhani: Me Italinë, me Greqinë… I kemi edhe komshinj themeluesit e teatrit.
Indrit Çobani: Po jo vetëm komshinj. Po ne kemi 1 milion e ca shqiptarë që janë në Athinë…
Mira Kazhani: Edhe në Itali me siguri janë kaq…
Indrit Çobani: Edhe në Itali, kudo në Europë. Po s`është vetëm kjo. Me sa di unë, prej 7 vitesh qeveria shqiptare paguan fi-në e “Creative Europe” dhe nuk jemi pjesë e asnjë programi atje. Nuk jemi aplikues.
Mira Kazhani: Thjesht e paguajmë fi-në edhe nuk e shfrytëzojmë?
Indrit Çobani: Po. Kinemaja për shembull është aktive.
Mira Kazhani: Teatri jo?
Indrit Çobani: Teatri jo.
Mira Kazhani: E ke një përgjigje pse është jo teatri? Pse ka ngelur në vend kështu i izoluar, sikur jeton në një epokë tjetër?
Indrit Çobani: Sepse duhet të zgjohet.
Mira Kazhani: Bota ka një rezistencë dhe një luftë të madhe për ta ruajtur teatrin. Kur kam qenë para 5 vitesh në Paris për të intervistuar Elena Kadarenë, Elena më mori dhe për të më respektuar më çoi në teatër. Unë nuk di frëngjisht. Pak sa mund të kuptoj nga italishtja dhe nga latiniteti i frëngjishtes, ajo që kuptova më shumë ishte trendi, ajo #ejanëteatër, moda, që teatri është që të respektosh. Ndërkohë që ne – unë nuk paragjykoj asnjë lloj nisme apo trendi të kohës siç janë këto spektaklet reality të cilat le të themi e bëjnë shumë për vete shoqërinë – edhe nuk e di, çfarë mendon një regjisor që bën teatër dhe punë shumë cilësore kur sheh mpirjen pas reality si “Big Brother” apo të tjera histori me dashurinë në ekran?
Indrit Çobani: Kjo marrëdhënie me reality-t e kanë menduar mirë ata që e kanë krijuar. E ke parasyh, kur dëgjon ca fjalë aty poshtë pallatit, të gjithë janë tek xhami, mundohen të mos i shohë njeri, edhe rrinë dëgjojnë se çfarë thonë ata poshtë. Telenovelat në njëfarë mënyrë janë ngjarje që njerëzit ndërtojnë në shtëpitë e tyre, kinemaja, ajo soap opera atje dhe ti rri dhe shikon se çfarë ndodh në jetën e dikujt tjetër. Dhe po kështu janë edhe këto reality show. Janë një telenovelë e gjatë. Janë një histori thashethemnaje të cilat njerëzit paska një prirje t`i ndjekin.
Mira Kazhani: Ti çfarë mendon?
Indrit Çobani: Po ja këtë mendoj që me thënë të drejtën është një histori që s`kemi çfarë i bëjmë. Njerëzit kanë interes edhe do e ndjekin. Personalisht më qëllon që edhe i ndjek, por nuk jam nga ata që të filloj të bërtas edhe të them çfarë bëhet kështu.
Mira Kazhani: T`i snobosh? Jo.
Indrit Çobani: Jo nuk jam nga ata. Çdo gjë ka vendin e vet. Personalisht mendoj që nuk është dobiprurëse në formimin e shoqërisë. Nuk ka asnjë ndikim në këtë histori, përveçse është një vrasje kohe perfekte, për të ndenjur në divan. Është një moment që tak ngre këmbët pak dhe mbështetesh edhe rri shikon. Ndërsa përsa i përket historisë së Parisit që më the me zonjën Kadare… Teatri është identitet. Prandaj edhe të ftojnë në teatër njerëzit. Se nëse do ta njohësh mirë një popull, s`ka nevojë të të flasin gjatë, mjaft pyeti se ç`teatër kanë.
Mira Kazhani: Dua të di Indrit, ti personalisht si regjisor, ke pasur regjisorë shqiptarë që të kanë frymëzuar në rrugën tënde? Edhe çfarë raportesh ke me ata që jetojnë?
Indrit Çobani: Unë e kam shumë të rëndësishme marrëdhënien me partnerët, me kolegët. E kam si burim energjie. E kam si një vend ku mbështetem për të ecur. I dua shumë partnerët dhe kolegët e mi. Ndërsa si regjisor kam pasur ndikime të forta nga regjisorët me të cilët kam punuar. Mund ta konkretizoj me dy-tre rrëfenja të vogla nga shfaqja “Edmond”. Në shfaqjen “Edmond”, Mari Lego që luhet nga Flaura Kureta, rri me një valixhe në dorë. Nuk e ka në tekst ajo që mban një valixhe. Ajo është një personazh në fakt që me ankesat e veta mund të të ikë nga momenti në moment, po për shkak se unë në shfaqjen time të parë me trupën e teatrit kombëtar, tek “Pamje nga ura” luaja rolin e Rodolfos, një emigrant italian që vinte në Shtetet e Bashkuara dhe unë hyja me një valixhe në skenën e parë.
Mira Kazhani: Dhe ke marrë atë valixhen dhe ia ke dhënë Mari Lego-së?
Indrit Çobani: Kur Andia bëri “Familja Tot”, një shfaqje gjithashtu shumë e rëndësishme, për Andian po, por edhe për mua, unë luaja një major gjerman që vinte nga lufta në një fshat të vogël. Dhe Andia thotë që të vish me një valixhe. Më erdhi prapë e njëjta valixhe. Më pas luajta “Makbethin”, Kledi, kolegu im, shoku im, më thotë që Makbethin e shoh të hyjë me një valixhe. Dhe unë hyra prapë me një valixhe në skenë. Dhe ajo valixhja u bë aq e rëndësishme, saqë tek shfaqja “Edmond” i thashë Andias, këtu duhet të fusim një valixhe patjetër. Është valixhja që më ka shoqëruar në disa shfaqje shumë të rëndësishme.
Mira Kazhani: Ku është valixhja sot? Pse s`e more me vete?
Indrit Çobani: Atje duhet të jetë, prapa skene.
Po kështu Arben Kumbaro ka qenë një regjisor shumë ndikues tek unë. Punët e tij kanë qenë gjithmonë frymëzim dhe jam shumë i ndikuar nga estetika e tij. Në shfaqjen “Edmond”, pasi Luli Bitri, si Rosemon, bën atë mbylljen duke i shprehur dashurinë Edmondit, ka një hyrje të gjithë personazheve që hyjnë një e nga një, në mënyrë shumë të qetë edhe mbushin skenën, e kam marrë ‘mot a mot’ siç është mbyllur “Engjëjt e Amerikës” nga Arben Kumbaro. Ka qenë një tribut shpirtëror për atë shfaqje ku kam qenë edhe pjesëmarrës vetë. Po kështu, po Luli Bitri, ka një hyrje me një letër, edhe ka një ritual sesi dorëzon letrën. Edhe këtë e kam marrë nga “Makbethi” i Kled Kapexhiut.
Mira Kazhani: Kjo që sapo the, të ngroh pak zemrën se të bën të kuptosh që ka një marrëdhënie jashtëzakonisht të bukur, njerëzore mes jush. Ndoshta jo me të gjithë, po një pjesë e juaja… Kjo mirënjohje e jotja ndaj regjisorëve, ndaj njerëzve që punojnë… Ke folur me dashuri për të gjithë ata që ke përmendur.
Indrit Çobani: Patjetër, se kjo është jeta jonë në fakt. Neve jemi njerëz që ndajmë një hapësirë me njëri-tjetrin nëpërmjet zërit, syrit, dëgjimit, trupit tonë, energjisë tonë, dashurisë tonë edhe nuk mund të ketë vend për asgjë tjetër mes nesh.
Mira Kazhani: Çfarë i krijojnë një aktori duartrokitjet?
Indrit Çobani: Duartrokitja është si oksigjeni. Është tamam si ai momenti kur hap dritaren dhe të vjen ai ajri i freskët. Është një gjë që ti e ndjen në të gjithë qenien tënde. Tamam kështu është edhe duartrokitja. Si kur të vjen ai afshi, ajo freskia…
Mira Kazhani: Mua më kanë dhembur duart, aq shumë kam duartrokitur për “Edmond”.
Ku ngjan me Andian dhe ku dallon ti Indrit? Jeni të dy regjisorë. Bëni ndonjëherë fjalë?
Indrit Çobani: Po patjetër. Edhe dallime patjetër që kemi se kjo është e bukura që ti duke pasur dallime, bashkohesh.
Mira Kazhani: Të kundërtat tërhiqen…
Indrit Çobani: Jo s`mund të them të kundërtat, por pa dyshim që jemi të ndryshim. Andia ka shumë dritë si njeri dhe është shumë diellore. I ndez dritat shpejt ajo. Me Andian nuk ia ke frikën errësirës. I ndez dritat ajo shpejt. Unë jam më kështu… Filloj vendos qirinj të vegjël njëherë, pastaj ndez prozhektorët. Ndërsa ajo është me fishekzjarre.
Mira Kazhani: Për ta mbyllur Indrit, nëse Agroni, babai yt do të ishte ende këtu mes nesh dhe do ta shihte “Edmond”, çfarë mund të të kishte thënë?
Indrit Çobani: Agroni ka qenë fjalëpak me mua dhe nuk besoj që do thoshte shumë. Mendoj që do t`i pëlqente, por mamasë, Luljetës i ka pëlqyer shumë… (qesh)
Mira Kazhani: Sa mirë e rregullove… (qesh) se desh harrova mamin. Çfarë tha Luljeta?
Indrit Çobani: Ajo është e bindur që unë i ngjaj asaj.
Mira Kazhani: Kam harruar ta them, se ka edhe që nuk e dinë, Andia Xhunga është bashkëshortja e Indritit. Janë të dashuruar që në fakultet. Kanë dy djem, njëri është 15 vjeç, tjetri është 7 vjeç. Janë çift në shtëpi edhe në punë, kështu që më vjen keq që Andia nuk ishte, por e mirëkuptoj, sepse është duke ndjekur pasionin e saj. Ashtu është Andia, – siç e the ti – fishekzjarre. (qesh)
Indrit Çobani: Po, po, po.
Mira Kazhani: Besoj që e kryeve shumë mirë punën! Ju uroj edhe në emër të grupit tonë të xhirimit shumë suksese dhe mezi pres shfaqjen tjetër.
Indrit Çobani: Faleminderit shumë edhe për hapësirën, edhe për bisedën Mira!